#129 – Debora’s eerste bevalling 1986

Ik was 19 toen ik voor het eerst zwanger was. Doordat ik in een zeer conservatief gezin opgroeide als dochter van een dominee was dit een echte schande. (we spreken dan over het jaar 1986) Ik heb mijn zwangerschap 9 maanden verborgen gehouden, buiten enkele mensen wist niemand dat ik zwanger was. Toen de weeën kwamen wist ik niet echt wat me overkwam. De hele dag heb ik pijn gehad en pas toen het ondraaglijk werd heb ik me naar het ziekenhuis laten brengen, ik had inmiddels 7 cm opening. Mijn eigen gynaecoloog had een vrije dag dus ben ik bevallen met een gynaecoloog die ik niet kende maar hij deed dat enorm goed. Helaas kreeg ik na de bevalling geen steun, informatie of hulp van het ziekenhuispersoneel. Ik werd met mijn baby aan mijn lot overgelaten en voelde me vreselijk onzeker. Bovendien was het personeel sterk tegen borstvoeding gekant. Ik wilde echter borstvoeding geven maar had nog geen ervaring en men weigerde me te helpen. Mijn zoontje huilde zo erg en pakte de tepel niet en ik voelde me steeds onzekerder worden. De verpleegster kwam toen binnen en pakte mijn zoontje uit mijn armen en gaf hem tegen mijn wil een flesje. Ik keek en zag mijn zoontje gulzig van het flesje drinken. Het ergste vond ik dat ze tegen mijn zoontje zei: “Dat is wat je wil hé, klein ventje. Dat is beter hé.” Toen ze de kamer weer verliet heb ik liggen huilen. Toch wilde ik niet opgeven, ik wilde borstvoedig geven omdat het zoveel gezonder is voor de baby. Gelukkig kwam er een nonnetje op mijn kamer die vaak haar ronde deed in dat Katholiek ziekenhuis. Ze kwam bij me zitten en legde mijn zoontje aan mijn borst, ze legde me heel geduldig uit waar ik op moest letten, gaf me heel veel tips… Zo leerde ze me dat ik met de borst zijn wangetje kon aanraken en dat hij dan zijn mondje zou draaien, of dat ik enkele druppels melk kon laten komen omdat de baby dan eerder zou drinken, ze leerde me hoe ik de baby best kon vasthouden tijdens de voeding en nog veel meer advies gaf ze me. Dankzij haar lukte het toen wel en is de borstvoeding goed op gang gekomen. Maar de kwetsende houding en woorden van het verplegend personeel ben ik nooit meer vergeten! Dan voel je je pas eenzaam.

(Wordt vervolgd met het verhaal van mijn jongste – een sterrenkijkertje)